„Stawanie się” – tak właśnie można określić jedną z istotniejszych cech rzeźb Ewy Fleszar. Zatrzymanie i ruch. Zastygnięcie i nerwowy gest. Dzianie się. W każdej niemal rzeźbie jest początek lub koniec dynamicznej sekwencji. Marsz. Taniec. Skok. Upadek. Wstawanie. Siadanie. Szczególny rodzaj ruchu – unieruchomiony. (…) Realizm z magicznym okiem ducha. Może dlatego prace Ewy Fleszar mają tajemną aurę. Pojawiają się w polu widzenia, jak marionetki w teatrze, gdzie grają taniec życia i śmierci.

Andrzej Pacuła

Fleszar w swych z rozmachem zaprojektowanych i realizowanych obrazach jest sensualistą w bezpośrednim, najprostszym tego słowa znaczeniu. Widzi malarstwo i jego sens w zmysłowym przetwarzaniu natury. Widzialnej i imaginacyjnej. Wypełnia płótna zjawiskami, które mają swój malarski ekwiwalent. Z nich tworzy dramatyzm obrazu zgodnie z porządkiem plastycznym: napięciami emocjonalnymi formy, koloru, światła, powietrza.

Andrzej Skoczylas